nâo é por acaso Luis

nâo é por acaso Luis: (www.astormentas.com)
Poema ao acaso


quarta-feira, 21 de setembro de 2011

carta al gobernador de Libia










Subida, Eirene

5 comentários:

  1. ¡¡Grande Franco Battiato!!
    "Nómadas"
    http://www.youtube.com/watch?v=Q7jHcLLeQvo

    Un abrazo
    Eirene

    ResponderEliminar
  2. Bem:
    Pongo el enlace de un artículo (caótico, a mi entender) que escribió Santiago Alba el 20 de septiembre 2011:
    "Libia, el caos y nosotros" (Santiago Alba Rico)
    http://rebelion.org/noticia.php?id=135938
    Creo que tanto él como aquéllos que aún se llaman aún a sí mismos "izquierda" (ya sabes, los del martini en la mano, una hamaca y una buena cuenta en el banco), si se mirasen en el agua cristalina de una fuente: no se reconocerían.

    Pues bien, el mismo Santiago Alba, había escrito este otro artículo, allá por Marzo (19-03-2011), en el que contradecía lo que ahora dice:
    "Nuestra responsabilidad, la de los pueblos europeo y estadounidense, es la de salir a la calle, no sólo para protestar contra la intervención, no, sino para mandar a Zapatero y a Rajoy, a Sarkozy, a Berlusconi, a Obama y Clinton (y a todos los demás) a hacer compañía a Mubarak y Ben Alí".
    "Nuestra responsabilidad está con el pueblo libio" (Santiago Alba Rico)
    http://rebelion.org/noticia.php?id=135938

    Y ahora, la respuesta que le da JR en el blog de Leonor Massanet (muy buena respuesta, por cierto, aunque yo lo hubiese puesto a caer de un burro).
    SOBRE EL ARTÍCULO DE S. ALBA. "LIBIA EL CAOS Y NOSOTROS"
    Miércoles, 21 de Septiembre de 2011 20:49
    http://www.leonorenlibia.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:sobre-el-articulo-de-s-alba-qlibia-el-caos-y-nosotrosq&catid=9:catinfo

    Nota: ¡¡Es curiosa la "izquierda" de este país!!
    Eirene

    ResponderEliminar
  3. Como andarán mis entendederas, Eirene, que te entendí catódico, cuando dices "a mi entender caótico". Y porqué sería, me dije. Eso es lo que intenté averiguar con mi psiquiatra de monte.

    “Catódico, adj. Del cátodo o relativo a este electrodo negativo: rayos catódicos.”

    Tras la sesión, me parece que hablamos de lo mismo, aunque tú tengas una visión anárquica y yo ordenada y orbital.
    Porque si no es un cátodo, ni un cátaro, al menos parece un electrón negativo, que orbita en torno a un núcleo pesado con un gran poder de atracción.
    Me lo imagino.
    Positivo.
    Y destructivo como un rayo.

    ResponderEliminar
  4. Le apliqué el adjetivo "caótico" porque un "caos" es lo que dice él que somos los que odiamos las guerras.
    Aunque tienes razón, le queda mejor "electrón negativo" que desea alzarse por encima de las masas, como el ídolo con el que soñó en su infancia, o como el rey a quien erige un trono dentro de sí mismo.
    Y, mira tú, no le acabo de encontrar el poder del rayo (hablo del rayo con el que juegan las nubes), aunque quizá sí con el aura que dejan en el aire las ondas de la fama y de la vanidad.
    jeje, ¡vaya retrato que le estamos haciendo!

    ResponderEliminar

  5. Escrito en Cafeterías

    Morte en Bengasi

    Miguel-Anxo Murado
    13 de septiembre de 2012 05:00

    Se os mortos teñen a capacidade de rir, como en Memorias dun esquelete de Castelao, Gadafi debe estar rindo agora mesmo. Chris Stevens, o embaixador norteamericano asasinado onte en Libia, foi precisamente a persoa que coordinou a entrega das armas coas que os sublevados o derrocaron o ano pasado. E agora el ven de morrer a mans deses mesmos sublevados e polas mesmas armas que el lles deu.

    Mesmo a morte do embaixador non foi seguramente moi distinta que a do propio Gadafi. Os esforzos dos voceiros oficiais por crear confusión onte fan pensar que en realidade o lincharon. Hai imaxes pero as televisións non as poñen, como puxeron, sen embargo (con certa satisfacción, todo hai que dicilo), as do martirio de Gadafi. É a lei da guerra: o cadáver do inimigo é un botín que se exhibe e se profana, o cadáver do propio combatente é sempre sagrado.

    Os medios presentan todo este drama como o resultado dunha banalidade: un empresario inmobiliario israelí necio que vive en California produce unha película coa intención de ofender aos musulmáns, e Internet obra o milagre fáustico de destruír un consulado e as vidas de varias persoas nun país a miles de quilómetros. Son as nosas fábulas contemporáneas. Parécennos verdade porque queremos que sexan verdade, porque nos fascina a idea de que a tecnoloxía teña ese poder case máxico, e porque preferimos debates morais simples: liberdade de expresión, fanatismo, imprudencia.

    Pero estas mortes non sucederon en calquera sitio senón en Libia, un país que acaba de saír dunha guerra civil e está xa metido noutra. O grupo que matou ao embaixador leva meses colocando bombas e leándose a tiros cos seus rivais. O filme é un adorno, por si só no tería provocado nada, igual que os disturbios polas caricaturas de Mahoma só foron graves en Afganistán porque en Afganistán xa había guerra. A violencia ten a súa xeografía, e o fanatismo, por si só, raramente mata ou o mundo estaría despoboado.

    Non. A morte do embaixador Stevens non significa que vivamos nun mundo global no que un parvo en California pode afectar a vida duns homes en Bengasi senón todo o contrario: que vivimos nun mundo extremadamente local no que cando un se mete na guerra doutro país está xogando a un xogo do que non coñece nunca as regras nin as consecuencias. Normalmente, non sae ben.

    http://www.lavozdegalicia.es/noticia/opinion/2012/09/13/morte-bengasi/0003_201209G13P15995.htm

    ResponderEliminar