
Carta personal de Manuel da Roura, Venezuela, 12-08-2.001

Amigo Bem: Quedó poco espacio para ti. Aunque se trató, ahí en Santiago, poco del asunto que se suscitó entre nosotros hace más de dos años, creo que para los dos queda entendido que sanseacabó. Olvidémonos pues del caso y sigamos siendo tan amigos como lo éramos.
Oyendo a unos y a otros en esas tierras, pude notar un desentendimiento total de los problemas generales que hoy están en toda cabeza responsable y preocupada.
Nada se dice sobre la globalización neoliberal, con lo que este término arrastra de maléfico y terrible para todo el mundo.
Aquí, en América, ya lo estamos sufriendo pero, vosotros, porque no os llegó aún la crisis económica que aquí campea, no habláis de ello.
Sin embargo será necesario que vayáis poniendo las barbas a remojo porque, esas cosas no se quedan así, ¡hinchan!.
Que Galicia, España u otro país cualquiera, aún primer mundista, tenga mucho cuidado de no interponerse en el camino del Imperio, porque ¡lamben! (le dan de hostias) .
Nosotros (Venezuela) somos un ejemplo que puede repetirse y, por lo tanto, después de patearnos a su gusto, no faltarán nuevos traseros (glúteos, dice la gente fina) a quienes golpear.
La voracidad de Norteamérica, no se va saciar con Kosovos, Irakes, Palestinas, Cubas, etc. Eso es solo el entremés.
Tomad, pues, un poco más en serio lo que viene y que se os vea, aunque sólo sea un día, correr delante de las policías represivas.
Que te vaya muy bien. Un abrazo.
Caracas, 12 agosto de 2.001
Fdo. M. Silva
( ¡Ojo! No crítica )

Amigo Manuel: tiñas mais razón que un santo, á vista está.
Só que nos, ibéricos, nunca nos interpuxemos no seu camiño.
Bem ao contrario, fomos sempre, e vamos, a onde e por onde nos mandan.
E nem con esas, parece.
E outra cousa, sempre me tocou correr diante, a canto me daba o corpo.
Detrás xa o vexo mais difícil, ainda que puidera.
Nom che quixem contestar entón, por estar recente o noso anterior malentendido. Facelo agora, con once anos de retraso, tampouco é tardar moito, para mim, e mais tendo en conta que foi onte cando atopei traspapelada a carta.
Ademais, e nom é por disculparme, ainda nom se inventara este medio. Como sei que ti nom o les diretamente, sempre poderá um outro fillo teu adubialo como millor conveña.
Um forte abrazo. Outro para o teu fillo Manolo da miña parte.
P.D. Para rematar, poderías decirme, Manuel, qué "bola de cristal" usas?
Só que nos, ibéricos, nunca nos interpuxemos no seu camiño.
Bem ao contrario, fomos sempre, e vamos, a onde e por onde nos mandan.
E nem con esas, parece.
E outra cousa, sempre me tocou correr diante, a canto me daba o corpo.
Detrás xa o vexo mais difícil, ainda que puidera.
Nom che quixem contestar entón, por estar recente o noso anterior malentendido. Facelo agora, con once anos de retraso, tampouco é tardar moito, para mim, e mais tendo en conta que foi onte cando atopei traspapelada a carta.
Ademais, e nom é por disculparme, ainda nom se inventara este medio. Como sei que ti nom o les diretamente, sempre poderá um outro fillo teu adubialo como millor conveña.
Um forte abrazo. Outro para o teu fillo Manolo da miña parte.
P.D. Para rematar, poderías decirme, Manuel, qué "bola de cristal" usas?
Recollido de http://trafegandoronseis.blogspot.com/2012/02/500-umg.html
/E-1304h1354.43848/2902.0023h.43934/
/E-13.03.12//09.59h.45454/Letra e música, Adolfo Anta Seoane/