nâo é por acaso Luis

nâo é por acaso Luis: (www.astormentas.com)
Poema ao acaso



As mulheres loucas arrumam os quartos, fazem
as camas desfeitas, empilham camisas e calças,
abotoam os cintos do infinito, prendem os laços
da sombra. Com os seus olhos cegos, enfiam
agulhas no buraco da vida, cosem as feridas
do amor que não tiveram, cantam devagar
a canção da idade fria. Dispo essas mulheres
no meu poema; espalho as suas roupas pelas cadeiras
do quarto; abro a cama onde as deito; rasgo
os pontos que acabaram de coser. O seu sexo -
seco pelos ventos de uma inquietação nocturna
- humedece-me os dedos. Desfolho os dias de março
enquanto desfloro os seus lábios. Por vezes,
as mulheres loucas abrem a porta da varanda,
respiram o perfume das trepadeiras brancas
da primavera, desmaiam com o sol.


terça-feira, 30 de agosto de 2011

tres saltiños e un calvario, 14 estación



NAVEGAR POLO INFINDO



No cume de Monte Louro
Plantei o meu corazón,
Bandeira a frotar no vento,
Mastro senlleiro, maior,
Dun grande barco de vela
Ancorado no solpor.


Polo sur vén Corrubedo;
A par da proa, O Neixón...,
A Roda, O Facho e A Insua
Mantéñense en comunión
Co meu navío sagrado,
(Onde mora a devoción
Dos ancestros parroquianos,
Loureanos de nación),
Envexa de riatelos
E gareteiros do Son.


Cando emprenda a travesía,
Cando endereite o timón
Rumbo ós dourados infindos,
-Pazos de dormir o Sol-,
Para navegar tranquilo,
Quero, por tripulación,
Uns mariñeiros veciños,
Cofrades do Caldeirón,
Expertos, nos Tres Saltiños,
Practicantes da inmersíón,
Nadar na casca da auga,
De “resolgo” e a pulmón...,


Desde o limpo ata o escuro,
Facendo esa exhibición
Con testemuñas expertas
Nas Artes da Natación,
En pórse cu para riba,
-En bolas, sen bañador-,
Amosando esa gaitiña,
Vermiño triste e sen voz,
Por mor de estar enrugada
Do salitre e o arneirón,
Pouca boroa na casa,
E de carne, nin ración...


Quero, pois, xente probada
No sufrimento peor;
que navegar polo infindo
non che é unha broma, ¡non!


¡Rompe amarras, Monte Louro,
Adiante, e a polo Sol,
Antes de que o roube a noite,
Co seu bocado traidor,
Pra nos deixar desnortados
Ó pairo do perdedor!


Publicado por RIODERRADEIRO
martes, noviembre 04, 2008


http://rioderradeiro-naeiroa.blogspot.com/2008/11/navegar-polo-infindo.html











f11:22h11:47h30ago11


http://esmola.wordpress.com/2011/08/27/el-135/#comments

http://leonorenlibia.blogspot.com/2011/08/tripoli-se-ha-convertido-en-una.html

http://www.prensa-latina.cu/index.php?option=com_content&task=view&id=317853&Itemid=1

http://noalaguerradelibia.blogspot.com/?zx=2bedc43290520e8c


http://www.argenpress.info/2011/08/el-cinismo-imperial-nosotros-estamos-en.html

http://www.argenpress.info/2011/08/una-nueva-disculpa-del-viejo-coloniaje.html

http://el-despertar-de-la-historia.blogspot.com/


Sem comentários:

Enviar um comentário