nâo é por acaso Luis

nâo é por acaso Luis: (www.astormentas.com)
Poema ao acaso


terça-feira, 26 de setembro de 2017

Deus e muito bom, mas o demo também nom é mau,

para alén da lei 

XAQUÍN MARÍN - LVG 26/09/2017

Hay razones y lógica más allá de la ley
Xosé Luís Barreiro Rivas
25/09/2017 - 07:21

Hay razones y lógica más allá de la ley

Un viaje a Palencia, para ver arte románico, se puede organizar, por ejemplo, sobre estas dos alternativas: viajar solo y en moto, sin más equipaje que el móvil; o juntar dos familias de 7 y 5 miembros, llevar tiendas y pucheros, y alquilar un microbús con chófer. En el momento de programar el viaje las dos opciones son razonables y libres. Pero, cuando la excursión se encuentra ya por Villalón de Campos, no tiene sentido que una de las familias decida apearse y hacer el viaje por su cuenta.Porque lo que al principio eran opciones totalmente libres y personales, constituye después un espacio estratégico común, cuya ruptura unilateral o forzadamente pactada causa enormes y no deseados perjuicios a las familias implicadas.

Con esta parábola resulta fácil entender lo que, en enormes y complejas dimensiones, quiere hacer Puigdemont: apearse donde le da la gana y sin invocar ni a Dios ni al diablo, y provocar un grave desastre para él -aunque la sarna con gusto parece que no pica-, y para los que íbamos con él, que tendremos que pagar los costes y enfados de una decisión tan atrabiliaria.Puigdemont sabe que es así, y por eso quiere crear un nuevo Estado muy seguro, sin derecho de secesión, centralizado y que le permita mantener el mercado español a través de la Unión Europea. Porque ningún secesionista quiere un Estado tan débil e infantil como el que él mismo fragmentó. El mundo es así, y no siempre trae causa de Isabel y Fernando. Aunque España no lleva más que 31 años en la UE, es evidente que el brexit, en este caso legal, implica para nosotros, y para los demás europeos, un grave perjuicio.

También es catastrófico para el Reino Unido, cuyos políticos se fijan ahora en mantener abiertas las puertas que le interesan, como hace Puigdemont, para cerrar solo las que dan paso a los flujos solidarios.Formulemos ahora otra hipótesis: que, dentro de cien años, cuando la UE cumpla siglo y medio de vida y de estrategia común, y ya esté constitucionalmente consolidada, una Angela Merkel mulata -se dice que los arios puros se extinguen hacia 2107-, que acaba de ganar las elecciones con mayoría absoluta, rompe unilateralmente con la UE, y colapsa de las estrategias inversoras y estructurales de todos sus vecinos. La catástrofe continental sería apocalíptica.
+++

Comentários:

XUSTO  -  desde Ourense
hai un día
E canto queda para chegar a Palencia? 
Ou é que realmente a "Constitución" di que xamais se chegará e polo tanto a entente que se creou para a viaxe e "indisoluble"
+++

VOZeRÍO  -  desde Muros
hai 16 horas
Outro que vai en moto. 
Excelente alegoría barreirana, e moi rica en matices, a do microbús alugado pola españolidade, de común acordo e mancomunadamente escollido para viaxarmos xuntos (e non remexidos), desde Covadonga a Palencia, tódolos habitantes da pel de touro. O normal. Ou non? O previsto na sagrada escritura. 

Sen embargo, sen permiso, sen ter pagado o importe completo do traxecto, rompendo ese contrato ancestral asinado baixo a luz das estrelas, baixa o Puigdemont do colectivo e, ale!, non na moto do símil de don Luis, senón, coma unha moto de alta cilindrada, que el se bota a correr en dirección contraria. Non é de lei. Non fora, no seu día, recollido no código de Hammurabi, nin no canónico, creo. 

O malo, por non dicir o peor, é que a figura de Don Pelaio, a do Cid..., a de Santiago Matamouros e os demais "etecés" son personaxes e materia fecunda de lendas onde fundamentaron o relato actual os constitucionalistas arquitectos (pan para todos) dos 17 castelos autonómicos, a maioría sobre area, para invisibilizar a naturaleza granítica dos auténticos. 

Ao respecto, non ha faltar quen repita, ao pór as dúas velas: 

- Deus é moi bo, pero o demo tampouco che é tan malo.
+++
o


 - Xa te entendo, miña reina.  Ou sexa que preferirías morrer ben diagnosticada antes que ben sacramentada?

- Mais ou menos.  Podendo ser, de todo un pouco.

- Pois entón vas ter que ires a Virxe de "A Mil"

***

"La Devoción a los Milagros de Amil se cuenta por miles de personas" (Faro de Vigo)
+++

bmsa8607  -  desde Compostela
hai 9 minutos

A "paraula" do politólogo, "A Palentina", 
exprica ben o porqué do pouco que se viaxa á patria da fariña triga.

Como se, para nos falar do "procés", non tivera o profesor un caudaloso río de parábolas onde pescar, que su ilustrísima de Forcarei (la horca del Rey) coñece ao dediño e todos nós levamos incrustadas na alma, melodiosamente introducidas polos ouvidos, unha homilía sí outra tamén, chéganos agora, co inicio do outono, inaugurando unha parábola súa de nova pranta para amarrar Hispania. 

Había tanto onde pescar para pór-nos en situación,  
e tirar proveito e saudável moralexa: 
A parábola da ovella escarríada,  A parábola do fillo pródigo, 
A parábola das sete virxes,  A parábola do xoven rico, 
A parábola do servo vixiante,  A parábola da figueira sem figos, 
A parábola do mordomo infel,  A parábola do fariseo e o fielato, 
A parábola dos milagres de A Mil, 
mesmo a parábola do "bon xuizo das nacións", que eu non atopo por ningún lado.

Pero cá, o ex-vice quería meternos con calzador nun microbús camiño de León, habendo como hai Monbus, que non é meu.
O meu era o Castromil, que nos levaba a ve-lo mar unha vez por ano conducido polo mítico JACOBITO, o dono era moi bon pianista, e con cada billete dábanos un contiño (Os contos do Castromil), para introducírnonos no mundo das letras a moderada velocidade ou axudarnos a prende-lo sono.

Pro tamén podía ter tomado a derivada dramática e falarnos dun povo que pretende ser un grau no cogote peninsular, intentando cravarnos a Santa Espiña nun pé a pouco que teñan oportunidade e un se descuide, como xa fixo o Naris Serra facendo soar a Espiña cos ventos da Garda Real no acuartelamento do Pardo. Menos mal que por entón, o inquilino xa estaba en Meiras pasando revista aos caídos.

Tamén, un home que vive no temor de Deus como é o caso do mestre, podía advertirnos do perigoso que pode resultar un povo que ten negra á Virxe engaiolada no alto dun monte e de costas ao mar.
Craro que  tampouco nós os galegos podemos, nese caso, falar moi alto por termos a Virxe de Guadalupe, que non é moreneta pero é moreniña  -"Señora de sobrehumana belleza y vestido brillante como el sol"-  que se lle apareceu ao indio Xanciño da Lavandeira, o mais pequecho dos seus fillos, díxolle ella, para que lle fixeran un templo alí mesmo, en Chiapas.

E o templo facer fixeronllo, pero en Rianxo, por sermos, na altura, os galegos o mais parecido que había no mundo aos indios americanos.
E nós... como tratamos nós a Virxe Morena?
Pois témola eternamente castigada "descalciña pola área", a camiño de Rianxo, pra que nunca mais volte a América" 

Ou sexa que, se facemos caso ao "vocerío", non temos mais remedio que concluir decindo:

"Deus é moi bon, pero o demo tampouco é malo"
.

El microbús autonómico

FERNANDO SALGADO 
26/09/2017 09:27 H

Xosé Luís Barreiro Rivas, querido compañero de página, nunca te deja indiferente: o asientes a sus argumentos -las más de las veces- o te restriegas los ojos, cegados por el resplandor de su pluma brillante, para intentar descubrir el truco del sofista. Ayer trazó una contundente e ilustrativa parábola para explicar el contencioso catalán. 

Varias familias -él dice dos, pero en realidad somos diecinueve- emprendimos un viaje a Palencia para contemplar el arte románico, fletamos un microbús con chófer y nos pusimos en camino. A la altura de Villalón de Campos, una familia decide apearse y abandonar el «espacio estratégico común», lo que significa una ruptura unilateral que causaría enormes perjuicios a todos los implicados. Magistral. 

Ni un solo pero -acaso yo hablaría de furgoneta, en vez de microbús, porque el Estado autonómico me parece perfectible a estas alturas- cabe oponer a la alegoría. A la desleal familia de la barretina y la estelada no se le puede permitir que, violando el Código de Circulación y todas las normas de seguridad vial, se arroje a la carretera en plena marcha. 

El problema estriba en que la metáfora se detiene en Villalón de Campos. ¿Y después, qué? Si la familia rebelde se empecina en apearse, ¿qué hacemos? ¿Los encadenamos al parachoques trasero y los llevamos a rastras, quieran o no quieran, para que cumplan el compromiso constitucional que contrajeron en su día? Es una posibilidad que seguramente baraja más de uno, puesto que el monopolio de la fuerza lo detenta el Estado, pero esa vía conduce indefectiblemente a un desenlace fatal. Desemboca en el final que precisamente se trata de evitar. No queda otra que negociar. A calzón quitado, sin apriorismos ni líneas rojas. 

La ley hay que cumplirla, cierto, pero las leyes cambian y pueden ser modificadas cuando existe un acuerdo mayoritario para hacerlo. El inmovilismo y la apelación al imperio de la ley pueden parar un referendo ilegal y restablecer el orden público, que no es poco, pero no sirven para frenar los procesos sociopolíticos. Tal vez, para reconducir el procés, se haga necesario cambiar de microbús, reemplazar al conductor y modificar la ruta. 

A las pruebas me remito. Cuando nuestra furgoneta emprendió la marcha, solo un tercio de la familia catalana viajaba a disgusto y el resto daba por bueno el Estatut que Guerra había pulido en el Congreso y Rajoy -¡y ERC!- combatía con recogida de firmas y recursos de inconstitucionalidad. Al llegar a Villalón, la mitad de los catalanes estaban cabreados y querían apearse. 

Prefiero no pensar cómo se encuentra la correlación de fuerzas en este momento: lo comprobaremos en las próximas elecciones autonómicas. Pero afirmaré que existe un punto crítico que, de ser rebasado, convertirá en imparable el procés y la secesión de Cataluña. 

Al Gobierno, y a los cuatro partidos mayoritarios, corresponde la responsabilidad -esta vez lo diré: histórica- de conducirnos a todos juntos a Palencia.

+++





"Denuncia ante la Guardia Civil que el cura de AMIL le impide vender velas"
( LVG  Galicia:  25/09/2017  ) 
*

E xa temos a Puigdemont en coiros.
Axiña estará "a dúas velas"

Pode promete-lo e promete-o:

FERNANDO ÓNEGA,
nacionalista de Pol - Mosteiro



VOZeRÍO
desde Muros
HACE UNA HORA.

UN TRAXE PARA Puigdemont, porfa.- 
Ao contar os separatistas cataláns cun presi tan xaxún de ideas e tan incompetente, o problema xa deixa (ou deixou) de ser problema, Évole, coa súa entrevista, evidenciou que ese rei estábache en pelotas. 
---

- En memoria do vello Silva. 
Por sorte sempre haberá um Balaio que nos conte cousas.

E/.-26.09.2017.15:51.-/-P/.-/-K/.- ( )/

Sem comentários:

Enviar um comentário